اشعار

زهر افتاده به جـان جـگـرم مهدی جان           لرزه انداخت ز پا تا به سرم مهدی جان

به لب خـشـک پــدر آب گـوارا برسـان           که من از سوز عطش شعله ورم مهدی جان

قـدح آب هـمـینکه به لـبـم شـد نـزدیـک           غم لب های حسین زد شررم مهدی جان

قبل از آنی که به دل زهـر اثـر بگذارد           کشته از صحنۀ دیوار و درم مهدی جان

لحـظه ای نیست عزیزم که تداعی نشود           وقعـۀ کـرب و بلا در نـظرم مهدی جان

زینب و بزم یزید و لب خشکیده و چوب           خون قلبم چکد از چشم تـرم مهدی جان

مـی درخـشـد رخ مــاه تـو بــیــاد آوردم           سـر نـورانـی هـجـده قـمـرم مهدی جان

تـب دارتـریـن تـب زدۀ بـسـتــر دردم            پُـر سـوز ترین زمـزمـۀ حـنجـر دردم
رنگ رخ مـن بر همگـان فاش نموده            در بــاغ نبی جــلــوۀ نـیـلــوفــر دردم

فـریاد عـطـش زد دهـن سـوخـتـه ام تا            تر شد لب خشکیده اش از ساغر دردم
جای عرق از چهرۀ من زهـر چکیده            پــیــغــامـبـر خـســتــه دل بـاور دردم
بر زیر گلـوی جـگـرم دشـنه کـشیدند            من کـشـتـۀ تــیــغ شـرر لـشگـر دردم
آتـش فکـنـد بر قــد و بـالای سـپـیـدار            یک ذرۀ نــاچــیــز ز خـاکـسـتر دردم
خـون گریه کند اخـتر و مهتاب بـرایم            افــلاک شـده مــسـتـمـع مـنــبـر دردم